Team Scuba Diver blijft het heldere, warme water verkennen Magisch Malta en Gozo, waaruit blijkt dat deze archipel het ideale gezin voor korte afstanden is vakantievilla plaats
De torpedostraal keek me argwanend aan terwijl ik heel langzaam naar beneden zakte totdat ik er nog maar een meter of zo vanaf zweefde. Het lag op een helder stuk zand omgeven door zeegras. Ik gebaarde naar Luke en wees op de straal. Eerlijk gezegd, hij zag er buitengewoon opgewonden uit, maar schoot niet alleen naar voren, maar herinnerde zich in plaats daarvan wat ik hem had verteld over het langzaam naderen van het leven in de zee.
Ik gebaarde dat hij zich erachter moest laten zakken voor een foto, en hij 'kroop' heimelijk achter de rog, met zijn lichaam net van de bodem en met zijn vingertoppen in het zand, op zoek naar de hele wereld als een mens-poon-hybride. ! Hij positioneerde zichzelf waar hij naar de straal keek, maar ik kon zijn ogen duidelijk zien in zijn masker met zwarte rok, en we hebben een paar fatsoenlijke beelden in de wacht gesleept.
Toen we klaar waren, gaf ik hem het OK-teken en hij duwde zichzelf voorzichtig van de bodem en zorgde ervoor dat hij de rog of het zand niet verstoorde. Ik was erg trots om zulk gewetensvol gedrag van een twaalfjarige te zien. Ik had de jonge Padawan het goed geleerd...
De aantrekkingskracht van het blauw
Na een 'droge dag' voor Team Scuba Diver – hoofdredacteur Mark Evans, zijn vrouw Penney en hun 12-jarige zoon Luke, en uitgeverijdirecteur Ross Arnold, zijn vrouw Gemma en hun twee zonen, 13- de jarige Ryan en de vijfjarige Ethan – terwijl we enkele van de topattracties van Malta aan het verkennen waren, waren we terug bij Divewise (www.divewise.com.mt) voor meer onderwaterplezier en spelletjes. Lange tijd Divewise instructeur Sarah Shaw werd opnieuw in actie gezet als onze gids en chauffeur voor de komende drie dagen.
Omdat ze wist hoeveel Luke had genoten van de wrakken die we hadden bezocht, plande Sarah een kantduik bij de Two Tugs op Zonquor Point in Marsascala als onze eerste aanloophaven. Ondanks dat ik Malta de afgelopen twintig jaar veelvuldig heb bezocht, was dit een plek die ik nog nooit had bezocht, dus ik wilde het graag bekijken, en Luke stuiterde al op de gedachte aan niet één, maar twee wrakken tijdens één duik. Sarah probeerde zijn enthousiasme te temperen door uit te leggen dat deze visueel niet zo indrukwekkend waren als de P20, maar het enige waar hij zich zorgen over maakte was het zien van een soort boot op de zeebodem!
Het eigenlijke hoogtepunt van de Two Tugs-duik was het zien van de bovengenoemde torpedorog – de grootste die ik in de Middellandse Zee had gezien – maar de twee schepen zijn ook de moeite waard om te bekijken. Zoals Sarah al zei, bevinden ze zich niet in dezelfde klasse als de P31, of veel van de andere diepere wrakken rond Malta, zoals de Um El Faroud, Rozi en de P29, maar liggen ze op een diepte van 21 tot 22 meter. Mei 1998 zijn dus volledig bedekt met mariene groei, die op zijn beurt gastheer is voor allerlei soorten beestjes.
De 20 meter lange St Michael is een sleepboot van het type Tanac die in Canada is gebouwd, terwijl de 16 meter lange Number 10 een sleepboot van het type Melita is. Beiden waren tijdens hun werkzame leven een veelvoorkomend verschijnsel in de Grand Harbour, maar nadat ze bij Jetties Wharf waren opgeborgen, zonken ze ter plaatse en lagen ze een aantal jaren gedeeltelijk onder water voordat ze werden opgehaald, schoongemaakt en tot zinken gebracht voor duikers.
Ze liggen op korte afstand van elkaar naast het rotsachtige rif, rechtopstaand op een zandbodem. We vonden schorpioenvissen, hagedisvissen, murenen, talloze naaktslakken en verschillende krabben op en rond de wrakken, en op de terugweg naar het in-/uitstappunt langs het rif in het ondiepe water vonden we nog meer schorpioenvissen en een paar octopussen. De sleepboten zijn niet enorm en er is geen echte penetratie, maar er zijn een paar mooie doorzwemmogelijkheden die Luke terdege heeft ontdekt.
Na een korte stop voor het broodnodige levensonderhoud gingen we op weg naar kantduik nummer twee, een plek die hoog op de 'topduiklijst' van ene Jacques-Yves Cousteau stond. Ghar Lapsi is een groot natuurlijk zwemgebied, populair bij toeristen en snorkelaars, maar het is ook de ingang tot een van de meest pittoreske grottenstelsels op de eilanden. Na het aankleden op de parkeerplaats bovenaan een steile helling – gelukkig voorzien van trappen aan weerszijden! – je sjokt naar de waterkant en maakt een grote stap in het blauw.
Het water is slechts ondiep, hooguit een paar meter, maar zodra je de hoek bereikt, val je onder een boog naar beneden en ga je het grottenstelsel binnen. Licht stroomt naar beneden door gaten in het rotsachtige rif erboven, vooral in de middag, dus fakkels zijn niet nodig en er is redelijk wat ruimte binnenin. Er zijn verschillende uitgangen, en als je naar de buitenkant van het rif gaat, word je geconfronteerd met enorme rotsblokken, bedden van zeegras en dat prachtige diepe blauw dat de Maltese wateren kenmerkt.
Het eigenlijke grotgedeelte is erg kort en het grootste deel van de duik wordt besteed aan het verkennen van het rif, voordat je teruggaat naar het zwemgedeelte om het water te verlaten – en jezelf klaarmaakt voor de wandeling terug de helling op! Het rif is vol leven, met brasem, lipvissen, jonge barracuda's, murenen, schorpioenvissen en octopussen.
Voor onze tweede dag terug in het water gingen we terug naar Comino op een Luzzu, om de P31-patrouilleboot en de Santa Maria-grotten opnieuw te bezoeken. Dit gaf Ryan de gelegenheid om de imposante patrouilleboot zelf te zien tijdens zijn laatste kwalificatieduik van zijn RAID Open Water 15 cursus (het volledige verhaal van deze cursus zal in de toekomst in The Next Generation verschijnen kwestie), maar liet Luke ook echt genieten van een meer ontspannen tweede duik op dit schip.
Ik denk dat hij een beetje geschokt was bij de eerste duik, omdat het verreweg het grootste scheepswrak was waarop hij had gedoken, maar deze keer was hij beter voorbereid en genoot hij er echt van om in delen van de bovenbouw rond te kijken en meer beestjes te spotten die hebben van de P31 hun thuis gemaakt.
Onze groep genoot van een volgend bezoek aan de beroemde Santa Maria-grotten voor onze volgende duik, en dit systeem van grote kathedraalachtige grotten en onderling verbonden grotten, die goed worden verlicht door natuurlijk licht, is werkelijk spectaculair. De meeste grotere grotten zijn slechts half onder water en er varen vaak boten naar binnen, dus zorg ervoor dat je tijdens de duik dicht bij de bodem blijft en op de hoogte bent van het oppervlakteverkeer. De topografie van de plek houdt echt je aandacht vast en het is een veilige en ondiepe introductie tot dit soort duiken.
Op onze derde – en helaas laatste – duikdag op Malta gingen we richting Marsamxett Harbour bij Manoel Island, aan het begin van Lazzaretto Creek. Onze bestemming was het wrak van de X127, of de X-Lighter zoals ze ook wel bekend staat. Interessant genoeg kun je in één duik duiken op een schip uit de Eerste en de Tweede Wereldoorlog!
De X127 was een landingsvaartuig van 24 meter lang, gebouwd in 1915 in Groot-Brittannië voor de Royal Navy. Aanvankelijk werd ze omgebouwd tot wateraansteker, en later weer tot brandstofaansteker. Het werd in maart 1942 tot zinken gebracht en stond jarenlang bekend als de Carolita of Coralita door duikers, die het een gewoon schip noemden, maar in 2003 identificeerde een onderwateronderzoek het als een aansteker. Aanvankelijk werd gedacht dat het de X131 was, maar in 2006 werd uiteindelijk bevestigd dat het de X127 was.
Ze ligt op een helling, met haar boeg op slechts 5 meter en haar achtersteven op 22 meter. Om haar te bereiken ga je via een paar stevige metalen treden het water in en zwem je vervolgens langs een rif, dat bezaaid is met oude flessen en andere artefacten uit het verleden, evenals schijnbaar ontelbare schorpioenvissen.
Het zicht is over het algemeen niet geweldig gezien de locatie, en ja hoor, toen we uiteindelijk de X127 bereikten, was het zicht rond het achtersteven beperkt tot een paar meter – het was net een Britse duik in warm water! Je kon echter nog steeds naar binnen kijken en een deel van de pompmachines zien, en terwijl je in ondieper water langs de zijkant van het schip naar de boeg voer, nam het zicht dramatisch toe tot dubbele cijfers.
Nadat we het busje hadden uitgepakt en opnieuw hadden ingepakt, reden we Valletta binnen en parkeerden daar voor een ontspannen tussenstop en een picknick in de zon in St. Elmos Bay. Toen was het tijd voor de laatste duik van deze reis, en een van mijn favorieten – HMS Maori.
De Maori was een 115 meter lange Britse torpedobootjager uit de Tweede Wereldoorlog die in februari 1942 door een Duitse luchtaanval in de Grand Harbour tot zinken werd gebracht. In juli 1945 werd het wrak opgehaald, hoewel het in tweeën splitste. werd tot zinken gebracht op zijn huidige positie in St Elmo Bay, vlakbij de ingang van de haven van Marsamxett. Het ligt nu op een maximale diepte van slechts 16 meter, waardoor het een echt scheepswrak in oorlogstijd is dat door duikers van alle niveaus kan worden verkend.
Hoewel ze door haar geringe diepte heeft geleden onder winterstormen, is de Maori nog steeds een indrukwekkende duiklocatie. Het wrak ligt half in het zand begraven, waarbij een veertigtal meter van de voorste bovenbouw nog herkenbaar is, en hoewel de kanonnen kort na het zinken werden verwijderd – om aan land te worden gebruikt als kustbatterij – is er nog steeds veel te vinden. inclusief luiken, kanonsteunen, bolders, kabels, ankerketting en meer.
Luke was in zijn element en snuffelde in het verspreide puin rond het grootste deel van het wrak, en hij ontdekte een aantal porseleinen artefacten die gedeeltelijk uit het zand staken en die deel leken uit te maken van een elektrische installatie.
Hij had genoten van alle andere wrakduiken die we op Malta hadden gedaan, maar het feit dat dit een echt militair schip was, deed een beroep op zijn gevoel voor avontuur en hij zei dat dit zijn favoriet van de reis was, samen met de P31. Sterker nog, het kostte me moeite om hem aan het einde van onze duiktijd van het wrak weg te krijgen, en ik denk dat hij met plezier nog een paar duiken op de Maori zou hebben gemaakt. Het vormde een passende epische afsluiting van het duikgedeelte van onze reis.
Attracties boven
Zoals we laatst zeiden kwestie, waar Malta en Gozo tot hun recht komen, is het grote aanbod aan activiteiten en plaatsen om te bezoeken boven water, waardoor het ideaal is voor groepen die niet elke dag gaan duiken, niet-duikers bij zich hebben, of die gewoon willen duiken het vermogen om het te mixen.
We hadden nu een paar vrije dagen voordat we naar huis vlogen, dus omdat we Valetta op onze eerste 'droge dag' hadden bezocht, gingen we deze keer naar de Drie Steden en Mdina.
De drie steden – Vittoriosa, Senglea en Cospicua – liggen dicht bij Valetta en waren de eerste thuisbasis van de ridders van de Orde van Sint-Jan, dus de kerken, forten en bastions dateren van vóór hun naaste buur. Vittoriosa, ook bekend als Birgu, bestond al sinds de middeleeuwen, terwijl de andere twee steden werden gesticht door de Orde van Sint-Jan.
De Drie Steden werden belegerd tijdens het Grote Beleg van Malta, en de indrukwekkende en imposante Cottonera-linies – enorme vestingwerken – werden gebouwd om toekomstige aanvallen af te weren. Ze werden tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar gebombardeerd en veel gebieden werden in de jaren vijftig en zestig herbouwd.
De Drie Steden bestrijken een behoorlijk gebied, en het zou onmogelijk zijn om alles te voet in één dag te verkennen, maar we gingen op pad met Rolling Geeks, een 'pratende' elektrische auto. Deze opgepimpte golfbuggy biedt plaats aan vier personen en is uitgerust met een voorgeprogrammeerde GPS die u rond een bochtige lus van 18 kilometer navigeert, waarbij uw voertuig u als gids 'praat' door wat u ziet.
Het is een leuke manier om de Drie Steden te verkennen en een aantal gebieden te zien die je absoluut niet zou ontdekken als je er alleen op uit trekt, waaronder de Malta Film Studios, het Inquisitor's Palace, Fort St. Angelo, het Rinella Gun en Battery, Fort Ricasoli en de Grand Harbour Marina.
Voor onze laatste dag gingen we naar de 'stille stad' Mdina, die haar geschiedenis meer dan 4,000 jaar terug kan voeren, waar we na het verkennen van enkele van de kronkelende straatjes en doorgangen in deze ommuurde stad een korte film keken over de Orde van St John, en waagde zich ook aan een tentoonstelling van diorama's met zeer gedetailleerde wassen beelden die ook in de geschiedenis van deze oude organisatie doken. Nadat we trek hadden gekregen, hebben we wat lokaal advies ingewonnen en de Fontanella Tea Garden bezocht voor absoluut enorme – en heerlijke – plakjes chocoladetaart, allemaal geserveerd terwijl je vanaf de top van de muren een prachtig uitzicht over het Maltese platteland bewondert.
Foto's door Mark Evans
